تا زمانی گوش های متخصصین علوم جدید برای شنیدن حرف های بومیان از پنبه پر شده است، این مسئله روز به روز بغرنج تر خواهد شد. بنابراین، مصلحین توسعه روستایی و مناطق عشایری برای موفقیت برنامه های خود، لاجرم بایستی از دانش بومیان بهره بگیرند
علیرغم پیشرفت تکنولوژی های نوین، در خصوص کشاورزی، دامداری و سایر عرصه های توسعه روستایی و ارایه این تکنولوری ها به این جوامع، بررسی های به عمل آمده نشان می دهد که این فن آوری ها در این جوامع از سوی بهره برداران این مناطق مورد استقبال واقع نشده است. مطالعاتی که در خصوص توسعه این جوامع به عمل آمده نشان می دهد که شکست این فن آوری ها در جوامع بومی، به دلیل عدم شناخت طراحان و برنامه ریزان توسعه از دانش بومی این جوامع بوده است. از آنجا که این فن آوری ها خارج از این جوامع و بدون شناخت از ساختارهای فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی جوامع یاد شده شکل گرفته و با علایق این مردم و معرفت بومی آنان مطابقت ندارد، عموما" شکست این برنامه ها در چنین جوامعی اجتناب ناپذیر است. در همین راستاست که در دهه ۱۹۸۰ صدای نقد منتقدین توسعه کلاسیک به اوج خود رسید و پارادایم توسعه یاد شده به طور کلی زیر سوال رفته و کل پارادیم توسعه رد شد. صدای منتقدین نسبت به نظریه توسعه اردوگاه نوسازی، در قالب "پسامدرن"، "پسا ساختاری"، "پسااستعمارگری" و " پساساتوسعه گرایی" خود را نشان داد. پساتوسعه گرایی توسعه را در حالت خوشبینانه شکست خورده و در بدترین حالت آن را حقه ای برای سرپوشی به ظلم های روا شده از سوی امپریالیسم بر کشورهای به اصطلاح جهان سوم و رو به توسعه اعلام کرده و آن را یک پروسه امپریالیستی و اروپامحور بر می شمارند. بر همین اساس اندیشمندان پسا توسعه در تلاش برای یک جایگزین برای توسعه اند. آنان به دنبال جایگزینی هستند که شامل عناصر فرهنگی، اجتماعی،سیاسی، اقتصادی و زیست محیطی جوامع باشد. بنابرین، در این رهیافت، توجه ویژه ای به دانش های محلی و تقویت و پشتیبانی آن شده است. توجه ویژه این رویکرد به دانش بومی بهره برداران ، چیزی است که در تجربه نیز عملا" لمس شده است. … نباید فراموش کنیم که دانش بومی مردم در مقایسه با دانش نوین دارای مزیت هایی است: دانش بومی برای بهره برداران این مناطق مقرون به صرفه بوده و با ساختارهای زیست محیطی، اقتصادی ، فرهنگی و اجتماعی این مناطق ، مطابقت دارد. همین ساختارها و خرده فرهنگ ها موجب گردیده که این مناطق سال های سال مبنای مدیریت بهره برداری خود را از مواهب موجود، همین عناصر خرده فرهنگ روستایی و عشایری قرار دهند. متناسب بودن عناصر فرهنگی و علایق مردم به برنامه با برنامه ها، موجب ایجاد اعتماد بین مردم می شود و این اعتماد به دنبال خود، انسجام اجتماعی و در نهایت سرمایه اجتماعی را در این جوامع به دنبال خواهد داشت، به طوری که در گذشته همین سرمایه موجب می گردید کارها در این ساختار آسان تر و سهل الوصول تر باشد. بیایید آن بتی که در درون خودمان درست کرده ایم و بر اساس این خود بزرگ بینی ایجاد شده در ما نسبت به مشارکت مردم بی توجه کرده را بشکنیم و به دانسته های مردم احترام بگذاریم. شک نکنید که متخصصین توسعه یا دولتی ها و هر اسمی که روی آن می گذاریم، به نشستن پای درس عملی مردم در خصوص توسعه منطقه اشان، و یادگیری از آنان نیازدارند. ولی " آیا مافوق حاضر است صدای مادون را بشنود؟!!!" این چیزی است که امروز در چنین متاطقی مسئله عمده است. تا زمانی گوش های متخصصین علوم جدید برای شنیدن حرف های بومیان از پنبه پر شده است، این مسئله روز به روز بغرنج تر خواهد شد. بنابراین، مصلحین توسعه روستایی و مناطق عشایری برای موفقیت برنامه های خود، لاجرم بایستی از دانش بومیان بهره بگیرند. تا مادامی که در برنامه های توسعه، نقش مردم کمرنگ است و برنامه ها از بالا به پایین و بدون مشارکت مردم اجرا می شود، خبری از توسعه در این مناطق نخواهد بود، زیرا برنامه ریزی از بالا به پایین، بدون مشارکت بهره برداران و بدون آشنایی با خرده فرهنگ های آنان صورت گرفته و چون با ساختار جامعه مورد نظر مطابقت ندارد، بومیان از آن استقبال نمی کنند.
You’re absolutely correct about the riff-raff at the station. (At BOTH exits of the Pershing Square station). It desperately needs to be cleaned and these people dealt with. That’s unlikely to happen until Pershing gets its much needed extreme mararvek.Goeet pics Brigham. The portals are excellent additions to DTLA.
This is something that is part of the cultural imperialism
