سیستم زنبورداری در ارتفاعات جنوب شرقی اتیوپی، سیستمی کاملاً سنتی است. زنبورداران برای ساخت کندوها از خاک رس و موارد دیگر استفاده می کنند. آفات و شکارچیان زنبور عسل با اجرای روشهای کاملاً سنتی محافظت می شوند. چند شیوه بومی در منطقه وجود دارد. فعالیت روش های مدرن در این مناطق تقریباً صفر است و این در شرایطی است که دانش بومی به سنت زنبور داری خود ادامه می دهد و بدان معناست که دانش بومی در پایداری توسعه در روستاها می تواند پایه و اساس کار باشد.
نویسنده: سالومون بوگال استاد گروه دامی دانشگاه « مادا ولابو» اتیوپی
مترجم: جلال یوسفی
چکیده
این مطالعه در جنوب شرقی اتیوپی برای ارزیابی دانش بومی و شیوه های زنبور داری و هم چنین مستند نمودن آن برای توسعه انجام شده است.
سیستم زنبور داری در این منطقه کاملاً سنتی است. ۸۵ درصد از زنبورداران نسبت به زیست شناسی زنبورها شامل رنگ، طول، مو، اندازه بدن و رفتار که به عنوان معیارهای اصلی در نظر گرفته شده بود، آگاهی داشتند. حدود ۶۵ درصد از زنبورداران به زنبور خود در زمان قحطی و خشکسالی، آرد غلات بوداده به عنوان مکمل غذایی داده اند. تقریباً ۲/۹۹ درصد گزارش داده اند که خرده فروشی عسل در منطقه به زنبورداری آسیب می رساند.
در این منطقه اکثریت(۵/۸۷) درصد از زنبور داران فقدان فضا را به عنوان عامل اصلی حرکت گله ای زنبورها گزارش داده اند. در حالی که ۵/۱۲ درصد از آنها دلیل عمده این کار را رفتار ذاتی زنبورها دانسته اند.گرچه دانش بومی برای توسعه و نگهداری در ارتفاعات جنوب شرقی اتیوپی احتیاج به مطالعه بیشتری دارد. اما سهم آن از تکنولوژی مدرن در این منطقه کاملاً صفر است.
کلید واژه: کلنی زنبور عسل، کندو، پرورش دهنده زنبور عسل، خانواده، شیوه های سنتی
مقدمه
کشاورزان محلی دانش خود را از طریق نسل ها تجربه به دست آورده اند. این کشاورزان با استفاده از منابع محدود و مشکلات زیاد، تحت شرایط دشوار و نا امن توانسته اند از دانش بومی خود در زمینه فوق استفاده کنند.
درک این دانش و درک واقعیت های محلی برای کمک به کشاورزی در توسعه و یا عدم توسعه و موفقیت در توسعه کشاورزی مهم است.
علم جدید یا مدرن گسترش می یابد و دانش خود را ارایه می دهد اما مردم در انتقال اطلاعات از نسلی به نسل دیگر از ابتکارات خود استفاده می کنند. نقش دانش بومی در این فرایند مهم است. دلیل این کار نقش پرورش دهندگان سنتی زنبور عسل طی سالیان طولانی در این منطقه است. که نتایج نشان از ارجحیت آن بر دانش مدرن در این منطقه دارد.
زنبورداری سنتی قدیمی ترین و غنی ترین شیوه های انجام شده توسط مردم است که در اتیوپی به اجرا در آمده است. انسانها از طریق شکار عسل در جنگل، زنبورداری در جنگل و در محوطه باز توانسته اند برای سالیان دراز تهیه امرار معاش نمایند.
نکته قابل توجه در این خصوص محدودیت های دانش بومی در شناخت آن است که این مطالعه به منظور مستند ساختن بخشی از دانش بومی به عنوان زنبورداری در ارتفاعات جنوب شرقی اتیوپی صورت گرفته است تا دیگران بتوانند از طریق آن به تولید اطلاعات و تحقیقات دیگر دست بزنند.
