فعلاً بنا نیست ریشه این افکار پوپولیستی را که نزدیک به یک دهه بر قوه مجریه این کشور حکمفرما بود را بشکافیم اما برای منطقه ای که بعداز پایتخت کشور، بیشترین استعدادهای درخشان را دارد، جای تاسف اگر نباشد جای تعجب وجود دارد!
جلال یوسفی
در دانش بومی مردم ممسنی و رستم در برخی مناطق شنیده شده که در قدیم می گفتند:« هر کس رسید رسیده می خورد و هرکس نرسید کنار دنگلو».
معنی این جمله این است که در هنگام جمع آوری کنار( به تبع آن هر میوه دیگر)، کسانی که زودتر به مقصد و محل درختان کُنار وارد شد، نصیب او میوه های رسیده خواهد شد و افرادی که دیرتر بیایند، کنارهای نارس و کال نصیب آنان خواهد شد.
همیشه با خودم فکر می کردم این ضرب المثل برای آدم هایی است که برای رسیدن به هدفی تلاش می کنند تا با توان خویش سریعتر به مقصد برسند. اما:
اما متأسفانه در بین برخی از فرهیختگان منطقه که مدعی نیز هستند این موضوع در سیاست وارد شده است و جای بسی تأسف است که انسان خود را تحصیل کرده بداند و در منطقه ای که مملو از استعداد است، چنین تفکرات عقب مانده ای وجود داشته باشد.
در برهه ای هستیم که انتخابات نزدیک است. برابر قانون انتخابات زمان مشخصی برای تبلیغ و نشان دادن استعدادهای نامزدها قرار داده شده است. اما عده ای که خود را مدعی پیروی از قانونی می دانند که این قانون برای آن ها تکلیف شرعی نیز به همراه دارد، مدت های زیادی است که به میان مردم رفته و خانه به خانه از مردم قول می گیرند که به آنان رأی بدهند. این جا بر آن نیستیم که بگوییم این آدم ها در زمان خدمت خود در سازمان متبوع چه زمانی و با چه مرخصی ای و نیز با چه هزینه ای وارد این جریان شده است و نیز بحث فاصله بین ادعای دینداری و پیروی از قانون را نیز علی الحساب کنار می گذاریم اما یک نکته را باید مد نظر داشته باشیم که، این افراد علاوه بر این که خود را تا چه حدی برای رسیدن به آمال سیاسی خود پایین می آورند و فردا روز خدا می داند با این اخلاق سیاسی چگونه برای این مردم قانونگذاری می کنند، به مردم و تفکر مردم نیز توهین می کنند و وا اسفا به مردمی که به این ارزانی تفکر خود را می فروشند!!!
به ضرب المثل بر گردیم. هرکس رسید رسیده می خورد و هر کس نرسید کنار دنگلو!!!
برخی از این افراد به مردم گفته اند بین ما که مدت هاست زحمت کشیده ایم و به مردم رو زده ایم با کسانی که الان در آخرین روزها وارد میدان شده اند چیست و وانمود کرده اند که خودشان باید رسیده بخورند و بقیه که خواسته اند به قانون پایبند باشند، باید کنارهای نارس نصیبشان گردد. فعلاً بنا نیست ریشه این افکار پوپولیستی را که نزدیک به یک دهه بر قوه مجریه این کشور حکمفرما بود را بشکافیم اما برای منطقه ای که بعداز پایتخت کشور، بیشترین استعدادهای درخشان را دارد، جای تاسف اگر نباشد جای تعجب وجود دارد!
مردمی که می خواهند به توسعه پایدار برسند باید ویژگی های این نوع توسعه را در بستر جامعه خویش آماده نمایند. به نظر می رسد با چنین تفکری و نیز دادن عنان خود به افکاری پوپولیستی و نیز به دست کسانی که تفکری « هابزی» دارند، راه ما را از توسعه دوچندان دورتر خواهد کرد.
تا فرصتی دیگر و کلامی دیگر بدرود.
