این نامه به همراه یک عکس که در هنگام فتح شهر «ذهاب» با حالت پیروزمندانه در مدخل ورودی شهر گرفته شده بود، در یک پاکت برای ارسال به عراق، قرار داشت.
جلال یوسفی
امروز داشتم برخی یاد داشت های قدیمی را نگاه می کردم. به یک نامه ای از سربازان عراقی برخورد کردم. این نامه را در خردادماه۱۳۶۰ در ضلع جنوبی قله ۱۰۵۰ از سلسله قلل بازی دراز، از جیب یک کشته عراقی درآورد
این نامه به همراه یک عکس که در هنگام فتح شهر «ذهاب» با حالت پیروزمندانه در مدخل ورودی شهر گرفته شده بود، در یک پاکت برای ارسال به عراق، قرار داشت. من با یکی دوتا از دوستان برای ریختن خاک بر جسد یک خانم کشته شده به نقطه ای که زیر دید، دیدبانان عراقی بود رفتیم. آتش دشمن روی منطقه زیاد بود. با این حال بخشی از بدن خانم را با سنگ ریزه ها پوشاندیم. یکی از همراهان دست در جیب جسد دیگری کرد و این نامه را دید. من نامه را باز کردم. آن نامه و عکس را با خود آوردم. در حال حاضر از آن عکس بی خبرم.
امشب با خود دمی فکر کردم و چند نکته توجهم را جلب کرد.
یکی این که هر کس به خاک دیگری تعدی کند، نتیجه ای جز نابودی برای او محتمل نیست. کما این که این نوجوان عراقی که مسلمان نیز بود، در نامه اش برای نامزدش می نویسد که می خواستم برای برپایی جشن عروسی در تاریخ۱۱/۵/۱۹۸۱ مرخصی بگیرم، ولی مرخصی ام را به تاریخ۲۰/۵/۱۹۸۱ انداخته اند….
و این نامه را با عکسی از خود برای نامزدش آماده پست کرده که ناگهان مورد هجوم رزمندگان ایرانی قرار گرفته بود. پس بدانیم که سرانجام متجاوزان بهتر از این نخواهد بود.
نکته دیگر این که در کشور ما، سال هاست که بسیاری افراد، شعارهای جنگ افروزانه می دهند. امشب با خودم فکر کردم، آیا این افراد جنگ را لمس کرده اند؟ آیا می دانند سرانجام جنگ چه خواهد شد؟ آیا می دانند چه تعداد از این چنین جوانانی قبل از رسیدن به عشق خود( حضرت جناب الحبیبه) به کام مرگ خواهند رفت و در بیابان ها و کوه ها بدنشان توسط درندگان خورده خواهد شد، همچنان که این نوجوان عراقی گوش و بینی و برخی از اعضا بدنش خورده شده بود. تازه این بخشی از پیامدهای (روحی) جنگ است. نابودی زیرساخت ها، از بین رفتن اقتصاد کشور، سوخته شدن نسل جوان و…، ده ها و شاید صدها پیامد دیگر که جنگ به دنبال دارد. حالا گاهی جنگ بر انسان تحمیل می گردد که انسان برای دفاع بایستی تا آخرین قطره خون و آخرین تیر در ترکش از حیثیت و ناموس خود دفاع نماید. اما یقین بدانید این ها که شعار جنگ می دهند، یا در جنگ نبوده اند و یا در مکان های پرمخاطره این پدیده حضور نداشته اند.
یک نکته را نیز در پایان یادآوری کنم و آن این که تکلیف برخی افراد که در زمان دفاع مقدس هم در سن تکلیف بوده و در مسؤلیت هایی قرار داشته اند، با آن که هیچگونه منع شرعی و قانونی برای حضور در جبهه نداشته، اما در این میدان آتش و خون حاضر نشده اند، چگونه می توان پذیرفت که دلسوز دین و کشور و مردم باشند. همین هایی که برای نجات اسلام و انقلاب؟!! وارد عرصه رقابت ریاست جمهوری شده اند. من که به این ها پیشنهاد می کنم که کنار بروند و به مردم عرض می کنم که این چنین افرادی نمی توانند وطن دوست باشند. زیرا، بهترین معیار و شاخص وطن دوستی، حضور در جنگ و مبارزه با متجاوزان به خاک کشور خواهد بود.
Http://telegram.me/Dryousefi
@Dryousefi
