اصل ها زیر خاکی اند. زیرخاکی ها یا زیر خاکند، یا در موزه نگه داری می شوند.
یاد داشت روز
خانم فامیلی داشتیم ( روحش شاد) که همیشه این شعر را می خواند:
نه در غربت دلم شاد و نه رویی در وطن دارم
این بیت شعر، زبان حال ماست. زبان حال از این بابت که از یار باز شده و به دوست نرسیدیم. این را از بابت امور دنیوی می گویم و الا، در عرصه درونی گاه کار به ز این بوده و گاه نیز تعریفی ندارد.
آدم ها چند دسته اند. یک دسته امثال من است که نه تلاشی می کند و نه کوشش و می خواهد به همه چیز برسد، و نیز حاضر به خم شدن در برابر هیچ احد الناسی هم نیست و هیچ چیز پنهانی نیز ندارد. راحت تر بگویم خط قرمز ندارد. خط قرمزش فقط خدای اوست.
بقیه را هم کار ندارم. خودشان می دانند و وجدان و پیشانی های پینه بسته و یقه های تا آخرین دکمه بسته .
البته به قول آن دوست، گاهی تیرها در تاریکی به هدف می خورند که این برای بسیاری واقعاً منشأ خیر دنیایی است( تأکید می کنم دنیایی).
حال ما ماندیم و چند دهه کج دهنی از دیگران و حال روزگارمان « تف سربالا»ست. برای همین است که به یاد شعر فامیلمان شدم که روحشان شاد باشد و همیشه می گفت:
نه در غربت دلم شاد و نه رویی در وطن دارم
بین زمین و آسمان گیر کردن هم بد دردی است، اما گاه این نقمت ما، برای دیگران نعمت می شود.
چه باید کرد؟ وقتی از طیف ( نمی دانم کدام نامشان را ببرم چون مداوم نام جعل می کنند و پوست می اندازند) می خوری، دل خوشی که طیف همراهت با توست. بدا آن زمان که :
من از بیگانگان هرگز ننالم
که با من هرچه کرد آن آشنا کرد
البته ملالی نیست. کار را، گزاران کردن و به میانه رسیدن و نهایت امید را ارایه دادن به سبک همان ها که در بالا گفتم هر دوره نام جعل می کنند تا راه به درون باز کنند، اصل نیستند. اصل ها زیر خاکی اند. زیرخاکی ها یا زیر خاکند، یا در موزه نگه داری می شوند.
ای جلال گر زیر خاک روی و یا در موزه بمانی ابد
به از آن که در بستان خارداران خوار شوی
بدرود
It’s going to be ending of mine day, except before finish I am
reading this fantastic paragraph to increase my experience.
