شعر عقاب دلم

شعری از : دکتر جلال یوسفی

عقاب مو پرو بالِش شِکَسِه       

            به چو ش بَسُم ولی هرگز نَبَسِه

عقاب مو دوبالش درد داره 

                میون جفت چشمش خشم داره

عقاب مو سرش بالا و دومِن     

           نشون از غصه و غم کرده حیرون

عقاب بالا طلا صاحب غروره    

          ولی ای روزلش حالِش نَمورهِ

درُس گُتی تو ای کُر خاله جونی

          لرِ عقاب مَنِش کو پَس خَرونی؟

عِقابَل مِن لِرِسو گُسنَه تِشنَه        

          مِنِ دل تا جگَرشون رَهتِه دِشنه

مِنهِ تهرون همه حمالِ بارِن      

            تو نیبنی که نه چابکسوارِن

عقاب دل مو با دل نگینُم            

      مِثِ مِرد فیونی دل وَخینُم

عقاب ایما ده وابیده زمین گیر     

     دلش وی زندگونی وابیده سیر

عقاب ایما دَ بالی هم نذاره      

        دل ایما وَ دِلِش هم بی قراره

ودل ترسم عقاب مُردار خَرا بو    

       زَمونَش ا یچِنُو بیداد گرا بو

عقابم ار بخو نِکِش و مردار     

          خذایا سرزمینم سیش  تو وَردار

عقابم ای نگین سایه نذاره       

         نه مرغی سیمو هَم هُمسا نذاره

وچشمه شِلو دل خُ ندیم خَش      

        و ای کُرزَنگو دل هم نذیم خَش

اما هم او شلوبی مِنِ چشمه مون      

     دو چندی خ کرزنگو هم سایه مون

نَمُردیم و اَو مونده هم لَو زَدیم      

      وَ خَرسِ تِیَه دِلَل هَم اَو زَدیم

تِلگدون دنیا تیپا زدی           

             تو دریا دلی دل ودریا زدی

اما این تلگدون گُه خُلخِلی    

            تن وُ سَروُ پاتَ خُ کِردِ ه گِلی

اما سیرت و صورتت پاکه خو     

            مِنِ سینه حالت چالاکه خو

به حالا که دالُ وَ دالون صفت    

            رفیقل روه یِ بی معرفت

من گَود و میدونشو ایپَرِن            

          وَ هَرچی رَسِن حِرص وار ایخَرِن

مو ایگم تونه ای مجید             

             عقاب دلم سال ها پیش پرید

عقاب دل مو افسرده حال         

            پرید ودرید جومه یِ صَد خیال

عقاب دل خرزویت این جلال       

       پرید وُ بِرَه  وَ پَیِ تِیهَ کال