این پول هایی که از بایت فروش این معادن به دست می آید به کجا می رود که با وجود ابلاغ جداول حتی جزئیات همسان‌سازی حقوق سال ۹۷ بازنشستگان کشوری و لشگری و امضای آن توسط دو معاون رییس جمهور یعنی رییس سازمان برنامه و بودجه کشور و سازمان اداری و استخدامی کشور خطاب به وزیر کار و رفاه اجتماعی و وزیر دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح هنوز اجرایی نشده است؟
دکتر جلال یوسفی
چند سالی است که دولت، به بازنشستگان قول داده است که نظام هماهنگ حقوق را برای آنان اجرا نماید. اما ظاهراً این قول ها در حد تیترهای روزنامه ها و اخبار رسانه هاست و تا کنون بازنشستگان عملاً به این حق خود دست نیافته اند.
بازنشستگان، بهترین دوران عمر خود را در خدمت نظام و حکومت بوده و در عرصه های متعدد و تحمل مشکلاتی برای این کشور کار کرده اند، زحمت کشیده اند و سختی های فراوانی را به جان خریده اند. اما عملکرد دولت های ایران نشان می دهد که این قشر خسته و افتاده در پایان راه، برای آنان هیچ ارزشی ندارند. شاید بر همین اساس است که برای آنان دستی بالا زده نمی شود و کاری عملی صورت نمی گیرد.
هر از چندگاهی نماینده ای از مجلس پشت تریبون رفته و با حسی سلحشورانه سخن می راند، یا مدیری کشوری وقتی خود را در جمعی بزرگ می بیند، احساس امیرارسلانی به او دست می دهد و شمشیری از زبان در پشتیبانی از این قشر می چرخاند. همه و همه از این قشر در زبان طرفداری می کنند، اما فیش های حقوقی این قشر نشان از دروغگویی نمایندگان و دولتمردان ایران در باره آنان است.
آقای رییس جمهور، نمایندگان مجلس و مدیران سایر دستگاه های کشور ایران!
از مسلمانی و ادعای شیعه گری که بگذریم، هم شما و هم بازنشستگان اعم از کشوری، لشکری و تأمین اجتماعی آدم هستیم. انسان بودن و آدم بودن مشخصه مشترک همه ماست، و این حکم می کند که شما به هم نوع خود کمک کنید، البته این کمک نه از ارثیه پدری کسی است و نه موجب پایمال شدن حقوق دیگران می گردد.
حضرات دست اندرکار و مدعی اجرای عدالت!
یک معلم بازنشسته با چند سر عائله که اغب نیز بیکارند، چگونه با حقوق یک میلیون و دویست تا یک میلیون و پانصد هزار تومان زندگی کند؟!
مگر هم اینان نبودند بهترین دوران عمر خویش را در پای تخته سیاه ها، خاک گچ در ریه خویش ریختند تا امثال من و شما دکتر ، مهندس، پزشک و …، مدیر شویم؟ آیا بین ما هست کسی که ادعا کند این قشر بر گردن او حق ندارد؟ آیا وجدان بیداری در بین شما هست که این وضعیت خفت بار و ذیلانه را تجمل کند؟!
هم چنین یک نیروی نظامی که اگر آن ها نبودند، الان معلوم نبود بر سر ما و کشور و نظام ما چه آمده بود، باید در فقر و فلاکت زندگی کند؟ آیا باید در آژانس های مسافر کشی ، زیر دست آدم های آن چنانی به مسافر کشی بپردازد و برای این کار گردن خم کند؟ آنان که روزی گردان ها، تیپ ها و امثال آن را زیر فرمان خود داشتند الان باید مظلومانه در گوشه اتاقی بنشینند تا نوبت به آنان برسد؟ در جای دیگر گفته ام که برخی از رانندگان این آژانس ها با تمسخر اینان را سردار، تیمسار، سرهنگ و غیره صدا می زنند. این برای مدیران ما مایه ننگ است که در چنین جاهایی راننده ای به فردی بازنشسته بگوید« جناب سرهنگ یک استکان چای بریز تا بخوریم».
برخی از اینان و حتی معلمین را من دیده ام که طی تماس تلفنی برای خانواده هایی وسیله خردیداری کرده و به درب منزل می برند!
آیا کشور ایران فقیر است؟ آیا نفت ندارد؟ آیا معادن زیر زمینی ندارد؟ گاز ندارد؟ و…
