مقدمه ای بر شناخت عشایر ایران

زندگی اجتماعی در کشور ایران به سه شکل عشایری(چادرنشینی)[۱]، روستانشینی [۲] و شهر نشینی[۳] قابل بررسی است. این سه نوع معیشت و شیوه زندگی یک کل به هم پیوسته ای را تشکیل می دهند که شناخت هریک از آنها بدون توجه به اجزاء و عناصردیگر ساخت اجتماعی و تأثیر متقابل آنها دشوار و گاه غیرممکن است.

از آنجا که چادرنشینی شکل آغازین زندگی اجتماعی در ایران با    سابقه ای ۸۰۰۰ ساله است،  بنابراین این شیوه زندگی حامل فرهنگ ناب ایرانی است که  مطالعه فرهنگ این مرز وبوم بدون توجه و پرداختن بدان ناقص خواهد بود.

عشایر با سابقه ای طولانی در گذر زمان هم از نظر اقتصادی و هم نظامی پشتیبانی مهم برای کشور بود. اما به تدریج بعد از انقلاب مشروطه و به ویژه از زمان رضاخان به این طرف رو به اضمحلال رفت. به طوری­که جمعیت عشایری که زمانی ۳۰ درصد جمعیت جامعه ایران را تشکیل می داد ،  امروزه حدود یک میلیون ونیم جمعیت کوچرو دارد.