شعر/برنج کاری

 دیار کودکی، نوجوانی، عاشقی ها، درد ها، رنج ها،شادی ها، شورها، دلمشغولی ها، دیار ندانم کاری ها، زحمت ها، آمد و رفت ها و………. دیاری که با همه اوصاف عاشقش هستم. عشق او از ته نشست های روانی من است و هیچ گردبادی حتی ، شورش و گردباد دلم بیرونش نمی ریزد. او جا کرده است! از جنس قلب شده و اگر بیرون برود با قلب می رود!

برنج­کاری

یاد ایامی که در دشت مصیر        

    قلبکی زی من بکردش زیر گیر

یاد ایامی که با آب گلی              

   شاخ­ه های آن برنج گل گلی

می زدیم برخاک و در زیر فتاب  

       گرم بودی صورتی گرمای ناب

آب و دانه، وان برنج خوش تها    

      جمله می کردی زما ها غم رها

کو برنج چمپه ام یادش بخیر      

      جای آن آورده اند ، سبزی زهیر

تا خوری گویی علف خود خورده ای  

   بهر معده خود دو من کاه برده ای

یک هزار و اندی از نوع سسش    

    بایدش زد تا توانی انفسش

خورد برد و بر گلویت ماندش       

     ای خدایا زین گلو برهاندش

گه بیارندی شفیق و گاه ببردند شمیم 

      هرکدامین می خوری انگار حمیم

ای خدایا تو بده آب زیاد          

 تا بکاریم زین زمین ها قوت ناب

چمپه رنگ طلا کو رنگ تو      

  کی بیاورده این علف با جنگ تو

چمپه ام ای قد بلند ای نازنین      

    گو کدامین کافرت برد از زمین

چمپه ناز دادی تو با روغن میش

   خود رها نیدی زما از درد ریش

درد مردانی که رفتند زیر خاک   

    با تن مجروح  با دستان پاک

کود و سَمَ ت صنعتی بنهاده اند     

    زین همه زهرت فراری داد ه اند

حال جوانی چمپه را خوش نایدش 

    زین علف هندی همه شب بایدش

آب گوراب زیر پل شنا کنان      

     می پریدیم بر هوا همچون کمان

با دوچرخه پازدی تا زآن مکان      

      گو تو می رفتی زاین بر آن جهان

آب گوراب خشک شد خاکش بماند     

    هیچ خیسی بر کف رودش نماند

ای جلال گر این چنین راهی شوی     

  جملگی این فکر را واهی شوی

کم کن این شعر و برو درست بخوان 

     تا که روح پیریت گردد جوان

مرگ باد آن چه بگیرد در دلم           

 جای خاک و موطن و هم محفلم

آن کدام درس است میان برگ ها     

   زی بلوطم برتر است با کلگ ها

بن نگو پسته چو سبز سبزه است       

    ذره دره خوردنش با مزه است

در دلی قاید شفیع روید هزار          

     بنه  های سبز همه اندر کنار

در مصیری هم بروید صد هزار      

  و آن یکی داری که نامندش کنار

 ای جلال بیشتر نگو قلبم درید      

   این چنین دردی چطور باید کشید

آن زبان بندش بیاور در دهان       

   تا نکرده طاقتم را ناتوان

تهران/ لویزان/ ۱۸ آذر ماه ۹۲ شمسی

1. Maggie 2016-08-15 17:17

   Hello there! This is my 1st comment here so I just wanted to give a quick shout out and say I really enjoy reading your blog posts. Can you recommend any other bl/mfowebsites/sorugs that cover the same subjects? Thank you so much!

2. ادمین . 2016-08-26 21:19

   I thank you for taking your time