وقتی رزمنده یا رزمنده هایی در بین مردم در حاشیه قرار دارند و آنان که این عزیزان را به میدان های نبرد فرستاده اند، نه تنها از وجودشان استفاده نکرده بلکه آنان را نیز طرد کرده اند، چه انتظاری می رود که مردم به سخنان شعارگونه مسؤلین جدید اعتنا کنند!
از دفاع مقدس سخن می گویند اما ایثارگران دفاع مقدس در حاشیه اند!
جلال یوسفی
در هفته دفاع مقدس قرار داریم. معمولاً در این سه دهه و اندی ، مردم ایثارگر با کمک ایثارگران سال روز این واقعه و رخداد تاریخی را گرامی داشته اند.
هرچه از آن سال ها دور می شویم، جایگاه ایثارگران و آنان که در دفاع مقدس حضور داشته اند در این بزرگداشت ها کم رنگتر می شود و برای رفع تکلیف گاه یکی از مدیران سی و چند سال خدمت نیروهای نظامی در این مراسم سخنرانی می کند.
امسال هم ، مانند سال های قبل مراسم هفته دفاع مقدس در کشور برگزار گردید. در مناطق مشاهده شده که در حقیقت ایثارگران واقعی میدان های دفاع مقدس حضور ندارند! و از همین رو در این چند سال گذشته و به ویژه امسال ما هم در صدا و سیما و نیز رسانه ها و هم در تریبون ها از ایثارگران فقط چفیه و چند پوتین و آدمک ملبس به لباس نظامی را مشاهده کرده و شعار جنگ نرم و مبارزه با تهاجم فرهنگی و ایثار و خودگذشتگی را از زبان کسانی می شنویم که اساساً در دفاع مقدس یا نبوده اند و یا اصلاً در این دنیا نبوده اند و این در حالی است که هنوز پیشگامان دفاع مقدس زنده اند و خاطرات بسیار زیادی از آن دوران دارند.
وقتی رزمنده یا رزمنده هایی در بین مردم در حاشیه قرار دارند و آنان که این عزیزان را به میدان های نبرد فرستاده اند، نه تنها از وجودشان استفاده نکرده بلکه آنان را نیز طرد کرده اند، چه انتظاری می رود که مردم به سخنان شعارگونه مسؤلین جدید اعتنا کنند!
سال های سال پیش از میان همین رزمندگان صدا به عرش فلک بلند شد که ای کسانی که به قدرت چسبیده اید و رهایش نمی کنید، دشمن در میدان نظامی نتوانسته کاری از پیش برود، از پنجره وارد شده است و مرگ ساکت را برای ما به ارمغان آورده است اما گوش شنوایی نبود و هر کس برای خود و فامیل و دوستان و سایر وابستگان سفره ای پهن کرده و آرزوهای دست نیافتنی در رویای خود را ( حتی) به آن جامعه عمل پوشاندند.
آمارهای دروغ، شعارهای بدون پشتوانه عملی، بازی با احساسات مردم، سنگر گرفتن پشت دین و ایدئولوژی و … در این سه دهه همه نشان از بی تدبیری کسانی است که به طور مداوم از « بصیرت» دم می زدند! بصیرتی که نتیجه اش رها عنان انسان هایی است ف که نزدیک به یک دهه همه چیز این کشور را به تاراج دادند. بی بصیرتان در تریبون های اینان از همان سال ها داد سخن دادند که دروغ، دزدی، اختلاس، غارت و بی لیاقتی مدیریتی ایران را دارد به نابودی می برد، اما بصیرت این تفکر احمدی نژاد و تیم همراهش را تحویل جامعه داد که در حال حاضر یا فراری اند، یا در زندان و یا در نوبت دادگاه به سر می برند.و این جاست که سخن از بصیرت در بین جوانان و مردم دقیقاً آن ریا کاری ها و شعارهای بدون پشتوانه را تجلی می کند!
فرهنگ را این طرز تفکر به دست نیروهای نظامی و انتظامی سپرده و باطوم را به دست طلبه گذاشته است!!! خیلی وحشتناک است.
حوزه های علمیه قم ، شیراز، اصفهان، مشهد و سایر مناطق کشور با این وسعت و از طرف ذیگر نزدیک به 30 نهاد فر هنگی در این کشور بودجه فرهنگی می گیرند و صرفاً وزارت ارشاد باید پاسخگو باشد. این همه نهادهای فرهنگی اعم از دولتی و سازمان های مردم نهاد مشغول به کارند اما سخنانی که در تریبون ها در باره فرهنگ و مسایل اجتماعی گفته می شود همه حکایت از حالت تدافعی دارد. گناه را به گردن بیرون می اندازند، استکبار، صهیونیست، ماهواره ها، فیلم ها، مواد مخدر و…، این ها درست ، اما مدعیان بصیرت خود چه چیزی برای ارایه به مردم و به خصوص جوانان ارایه داده اند. هر مجلسی که برپا می شود ، یک سری واژه های کلیشه ای ارایه می شود و در نهایت گناه را با فرافکنی به گردن برون از مرزها می اندازند.
این نوشته مدعی ردخطر بسیار زیاد ماهواره ها، فیلم ها، سایر شبکه های مجازی در گمراهی جوانان و خانوده ها نیست، اما مدعیان و مدیران فرهنگی باید بگویند برای جایگزینی این مؤلفه ها چه چیزهایی را در نظر دارند؟!
اعتیاد به عنوان مثال یکی از به اصطلاح مؤلفه های این خارجی ها برای انحراف جوانان است. آیا تا کنون از خود پرسیده ایم که دلایل این امر چیست؟! آیا آماری از تفکیک دلایل این پدیده شوم داریم؟ اگر داریم ، چه میزان ناشی از بیکاری است؟ چه میزان ناشی از وجود مواد مخدر در کشور است؟ چه میزان به خاطر وجود برنامه های غلط داخلی است؟ چه میزان به خاطر عدم توزیع خدمات در کشور و… است؟!
مدیران با بصیرت ما باید به سه دهه بصیرت خود برای مبارزه با این پدیده ها نگاه کرده و گزارشی عملی به مردم ارایه دهند.
چه میزان ایثارگران دوران مقدس را در میدان نگه داشته ایم؟ چقدر حق آنان را به آنان داده ایم؟ چرا باید دفاع مقدس و جنگ به اصطلاح نرم به کسانی داده شود که سنخیتی با موضوع ندارند ویا سنخیت شان بسیار کم است؟
بنابراین ، بابد بدانیم که اگر در جنگ موفق بوده ایم، دلیل آن مدیریت درست دفاع مقدس بوده است هرچند عمل به آن بزرگی مشکلاتی را به همراه داشته است که امری عادی است و امروز خبری نه در صدا و سیما و نه در تریبون ها از آن مدیران نیست و یا این که در حاشیه قرار دارند.
سخن کوتاه
هر حرکتی با شعار آغاز می شود و پس از موفقیت حرکت، باید آن شعارها عملی گردند و ما پس از پیروزی انقلاب اسلامی در این عرصه کارنامه قابل قبولی نداشته ایم که بزرگترین خبط مدیران ما دوری از مدافعین واقعی در دفاع مقدس بوده است.
درود بر آنان که هدایت را اطاعت کرده اند.
کو گوش شنوا
